Mijn reis naar de Shipibo’s in het Amazonewoud van Peru (5)
De latere ceremonies verlopen zoals de sjamaan voorspelt: de visioenen komen wel degelijk. Ik sta er inmiddels al niet meer van te kijken dat het klopt wat de sjamaan aankondigt. Op de eerste dag van onze aanwezigheid hier, hebben we ieder afzonderlijk een consult bij hem. Ik heb een chronische ontsteking in mijn spieren die voor stijfheid en continue pijn zorgen als ik me beweeg. Mijn eigen zorgen over wat dit voor mij betekent en welk signaal mijn lichaam hiermee afgeeft etc etc. leven helemaal niet bij de Shipibo’s. Je hebt een klacht en die kan verholpen worden, en wel op miraculeuze wijze. Ik leg uit dat ik spierreuma heb en krijg naast mijn medicijndrankjes een heel scala aan behandelingen voorgesteld dat voornamelijk bestaat uit massages en stoombaden. Het meest curieuze is nog wel dat ik de volgende dag op de grond moet gaan liggen met mijn kleren uit.
De sjamaan heeft een plant ‘gescoord’ uit het oerwoud. Hij noemt hem in het Spaans de Piñon Colorado. Vervolgens begint hij bij mijn voeteneind mij te slaan met de plant. Het gaat er bepaald niet zachtzinnig aan toe. De bladeren en takken vliegen alle kanten op. Langzaam komt hij in de buurt van mijn gezicht. Ik vertrouw er op dat hij mij daar wat milder zal behandelen. Niets is minder waar. Ik krijg ook daar de volle laag en probeer me te concentreren op zijn gezang. Nadat ik me omgedraaid heb, wordt mijn hele achterkant onder vuur genomen. Dat is beter te doen. Als ik ga staan nemen mijn verbazing en respect voor de sjamaan acuut grootse vormen aan: mijn spierpijn weg, totaal verdwenen. Uit vreugde trek ik een sprintje. Wow, wat is dat fijn! Het is enigszins teleurstellend als ik na een dag of vijf de spierpijn weer langzaam voel terugkomen. Ik meld me weer bij de sjamaan en hij tapt nu uit een ander vaatje met een andere behandeling. Die helpt me ook weer een kleine week verder. Jammer genoeg kan ik hier niet blijven. Ik weet zeker dat ze een definitieve oplossing voor mijn kwaal kunnen vinden. Alles wat ik hier aan cura heb ontvangen werkt sowieso beter dan de pillen die ik in Nederland slik.
Gelukkig zijn niet álle rituelen van de Shipibo’s pijnlijk. Zo ondergaan we dagelijks rond het middaguur, als de temperatuur het hoogst is, een bloemenbad dat erg verkoelend werkt. Het is dan zo heet dat het handwarme water uit het meertje zelfs aangenaam koel voelt. Het ultieme bloemenbad ervaren we tijdens het laatste nachtelijke ritueel. Na de ceremonie mogen we om beurten naar buiten komen om geheel naakt een bad te incasseren. Daar sta ik dan: in het donker midden in het oerwoud omringd door de inmiddels bekende geluiden. Ik kijk omhoog en zie de mooiste sterrenhemel die ik ooit gezien heb. Ik herken de sterren niet. Hier aan deze kant van de wereld kijk je naar een ander deel van het universum met andere sterren. Ik realiseer me dat dit het laatste is wat ik ga krijgen van de Maestro. Hij lacht me toe en doet zijn uiterste best om mijn naam uit te spreken. Het klinkt als “bûb”.
Het is bijna tijd om weer naar huis te gaan.
Lees deel 6 (slot):”Weer thuis.“